Stevia rebaudiana Bertoni (dwulistnik słodki)

– unikalna wieloletnia roślina z rodziny astrowych z Ameryki Południowej. Sama trawa stewii jest 30 razy słodsza od cukru, a glikozydy diterpenu (stewiozydy) przekraczają słodycz cukru o 300 razy i ten środek jest absolutnie wolny od kalorii. Dlatego stewia jest jedynym znanym naturalnym bezkalorycznym słodzikiem. Struktura tej unikalnej rośliny obejmuje różne składniki mineralne, witaminy, olejki eteryczne, aminokwasy, pektyn i inne. Ona składa się z substancji, które u ludzi służą, jako materiały budowlane do produkcji hormonów.

Unikalne właściwości lecznicze i smakowe stewii, zdolne do przywrócenia zaburzonych procesów metabolicznych w organizmie, do normalizacji poziomu glukozy we krwi oraz normalizacji ciśnienia krwi, wzmacnia naczynia krwionośne i hamuje wzrost guzów, zwiększyć poziom energii, opóźnia proces starzenia, chronią organizm przed szkodliwym wpływem środowiska, również działa w celu zharmonizowania wszystkich systemów organizmu.

Ojczyzna stewii - Ameryka Południowa. Trawa rośnie głównie w warunkach umiarkowanej wilgoci klimatu subtropikalnego Paragwaju, Brazylii i Argentyny. Tłumaczenie z języka Majów: "stewia" - miód. Od czasów starożytnych, ludzie z Ameryki Południowej wykorzystywali zioła stewii w swojej diecie.

Starożytna legenda indiańskich plemion Ameryki Południowej twierdzi, że to uzdrawiające zioło zostało podarowane ludziom Bogami dla nabycia boskiej miłości, szczęścia, wiecznego piękna i siły. Indianie nazwał roślinę "sweet grass" lub "miódowa trawa" i nadal go używali do jedzenia przez ponad 1500 lat.

Po raz pierwszy Stewia odkryta przez hiszpańskich konkwistadorów w XVI wieku. W pobliżu miejscowości Rio Monde w północno-wschodnim Paragwaju. Potem o tym zapomnieli na długi czas. Ponowny interes do tej rośliny pojawił się pod koniec XVIII i na początku XIX wieku przez szereg artykułów o liściu „miodu” paragwajskiego botanika Moisesa Bertoniego.

"Gdy, po raz pierwszy spojrzeć na roślinę, nie ma nic, aby przyciągnąć dużo uwagi, ale jeśli umieścić mały kawałek w ustach, to jesteś naprawdę zaskoczony jej słodyczą. Wystarczy małego fragmentu liści, aby poczuć słodycz w ustach przez godzinę. " Te słowa, napisane w 1899 roku przez M. Bertoni, otworzył i przedstawił światu unikalną roślinę stewii, nazwanej imieniem autora Stevia rebaudiana Bertoni. Oryginalna nazwa Eupatorium rebaudianum została zmieniona w 1905 na Stevia rebaudiana Bertoni.

W ciągu 30 lat XX wieku prof. hab. Wawiłow przywiózł z wyprawy Paragwaju nasiona stewii. W swoim liście do rządu radzieckiego naukowca wskazał na niepowtarzalny smak i właściwości lecznicze tej rośliny. Zatem Wawiłow wskazał na możliwość wykorzystania stewii w przemyśle spożywczym, jako słodziku. Jednakże, ze względu na represję tego czasu, program "stewii" w ZSRR był zawieszony przez wiele lat.

Badania stewii zostały przeprowadzone w wielu krajach: Anglii, Bułgarii, Izraelu, USA, Kanadzie, Chinach, Japonii. Kompleks słodzący stewii zawiera osiem części i się różni zarówno pod względem słodkości i zawartości ilościowej w liściach.

Głównymi substancjami, które zostały wyodrębnione w połowie 20 wieku są stewiozydy i rebaudiozydy - diterpenoidnye glikozydy. Ich słodycz 200-400 razy silniejsza niż słodycz sacharozy. Jako słodzik najbardziej znany jest stewiozyd ze względu na jego zawartość w roślinie. Stewia jest naturalnym słodzikiem i została uznana również przez brak węglowodanów.

Na podstawie wyników biomedycznych, biochemicznych, sanitarnych, morfologiczne i fizyko-chemicznych badań dotyczących wpływu na żywy organizm wskazano, że stewia jest absolutnie nieszkodliwą nawet podczas długotrwałego użycia. Szczególnie w porównaniu do obecnie stosowanych syntetycznych substancji słodzących: sacharyna, atsesulfata, aspartam i tak dalej.

W niektórych krajach stosowanie stewii stało się zwyczajem. Słodka miodowa trawa może być stosowana bez ograniczeń, ze względu jedynie na potrzeby organizmu w produktach słodkich.

W swoich badaniach naukowcy rozpatrywali stewie nie tylko jako środek słodzący. Szczególnie starannie zbadane lecznicze i profilaktyczne właściwości komponentów, które są skupione w liściach stewii. Wiele badań przeprowadzono przy użyciu stewii dla celów terapeutycznych oraz stosowanie ekstraktu ze stewii w celach leczniczych i profilaktycznych.

Dziś naukowcy z wielu krajów nazywają stewie, jako panaceum XXI wieku.