Minęło już od ponad stu lat, gdy naukowca znany, jako botanik włosko-szwajcarskiego pochodzenia Antonio Bertoni w czasie wyprawy do Paragwaju odnalazł dla siebie i dla całego świata słodką roślinę, która od tego czasu jest znana, jako Stevia rebaudiana Bertoni.

Przed odnalezieniem tej słodkiej trawy Europejczykami Stewia służyła pomocą przez tysiące lat Indianom z terenów współczesnej Brazylii, Paragwaju, w jakości rośliny leczniczej. Dziś naukowcy szacują, że istnieje ponad 80 gatunków stewii, które rosną dziko w Ameryce Północnej. Istnieje około dwustu innych rodzajów stewii, które rośną wyłącznie w Ameryce Południowej. Ale ze wszystkich gatunków tylko Stevia Rebaudiana, oraz dwóch innych nieistniających gatunków, mieli naturalną słodycz, jako główną cechę. 

1837 - Pierwsze sprawozdanie na temat stosowania stewii w żywności przez Indian Guarani opisał dr. Moises Bertoni. Jako dyrektor Agronomicznego Liceum w stolicy Paragwaju, Bertoni był bardzo zainteresowany opowieściami o niezwykłych roślinach o słodkim smaku. Po otrzymaniu w prezencie od księdza żywego okazu Stewii, Bertoni przystąpił do badan. Okazało się, że był to nowy członek rodzaju stewii; Odkrywca nazwał ją na cześć swojego przyjaciela, chemika dr. Owidiusza Rebaudi, który pomógł uczynić ekstraktu tak, że w końcu okazało Stevia rebaudiana Bertoni.

1900 - Przyjaciel Antoniego Bertoni, dr. Owidiusz Rebaudi po raz pierwszy przeprowadził chemiczną analizę liści stewii i otworzył w nim słodką substancję - glikozyd.

1901 - Brytyjski konsul w Asunsene K. Gozling napisał o stewii: "To jest roślina, która znana Indianom Guarani już ponad sto lat. Sekretem tego zioła jest ściśle zachowany przez nich. Stewia rośnie w górach Amambai w pobliżu źródła rzeki Mandi… liście ona ma małe, a kwiatki jeszcze są mniejsze. Indianie nazwali ją „Kaa'-eche", co oznacza „słodkie zioło". Ze względu na jej słodycz wystarczy kilka liści do słodzenia wielkiego kubku herbaty, które również dają przyjemny zapach".

1901 - Po przeprowadzeniu badania stewii, Bertoni napisał, że pary liści trawy wystarczy osłodzić filiżankę herbaty. A poza tym, roślina nie zawiera żadnych toksycznych substancji.

1908 - 1 tona suchych liści została otrzymana w tym roku.

1918 - Bertoni szczegółowo opisał Stewie i stwierdził: "Stewia nie jest toksyczna i jest bardzo przydatna dla zdrowia ze względu na wyniki przeprowadzonych eksperymentów przez lekarza Rebaudi".

1920 - Rozpoczyna się uprawiana Stewii na dużych plantacjach w Brazylii i Paragwaju.

1921 - George S. Brajdi wprowadził Stewie w USDA (Amerykańska Handlowa Komisja) jako "nową możliwości wytworzenia słodzików dla wielkich możliwości biznesowych." Brajdi zwrócił uwagę na jej nietoksyczność. Twierdzi on również, że to jest "idealny i bezpieczny substytut cukru dla diabetyków."

1931 - Dwóch francuskich chemików Briedel oraz Lawelle odkryli tajemnicę prac badawczych z ekstraktem z liści stewii, które byli przeprowadzone wcześniej przez Antonio Bertoni. Wynikiem tych badań było odnalezienie czystego białego krystalicznego ciała stałego, które otrzymało nazwę "stewiozyd". Jego zawartość jest od 4 do 20% od suchej masy roślin.

1932 - Francuski naukowiec Lawelle stwierdził, że słodkość stewiozydu jest 300 razy wyższa od słodkości cukru. Substancja ta nie ma widocznych efektów ubocznych i efektów toksycznych w różnych grupach zwierząt.

1934 - Radziecki naukowiec Nikołaj Wawiłow przywiózł z wyprawy do Paragwaju nasiona stewii. W swoim liście do rządu sowieckiego naukowca wskazał na unikalne lecznicze i smakowe właściwości tej rośliny. Ona jest w stanie przywrócić zaburzenia procesów metabolicznych w organizmie, zwiększyć poziom energii, opóźnia proces starzenia skóry, chroni organizm przed szkodliwym wpływem środowiska. Dobrze działa w celu zharmonizowania wszystkich systemów organizmu, zachowując intensywnie słodki smak. Potem Wawiłow wskazał na możliwość wykorzystania stewii w przemyśle spożywczym, jako słodziku. Jednakże, ze względu na represję tego czasu, program "stewii" był przełożony na wiele lat.

1941 - W czasie II Wojny światowej, ze względu na blokadę niemieckich okrętów podwodnych dostaw z Ameryki do Anglii mocno odczuwał się niedobór cukru. Ze względu na to zaczęło się poszukiwanie naturalnego substytutu cukru w ​​kraju, który mógł być uprawiony na Wyspach Brytyjskich. Dyrektor Królewskiego Ogrodu Botanicznego zleca dr. R. Melwill w miasteczku Kewe badania stewii, jako możliwej alternatywy. Raport dr. Melwill wykazał że Stewia rebaudiana jest pożądanym produktem.

1942 – Z Paragwaju do Anglii byli dostarczone nasiona stewii do kultywacji w łagodnych klimatycznie regionach Anglii i byli rozpoczęte eksperymenty na uprawy. Jednakże, z nieznanych powodów, projekt został zamknięty.

1952 - Grupa naukowców z Państwowego instytutu zapalenia stawów, chorób i zaburzeń metabolicznych, będąc częścią publicznej służby zdrowia w Betesdie, Meriland, kontynuowała badania Lawiella i Bridela. Oni odnotowali wzrost produkcji stewiozydu z roślin o 7%. Również byli zidentyfikowane główne elementy dużej i bardzo złożonej cząsteczki stewiozydu. Ich badania wykazały również, że stewiozyd jest najsłodsza ze wszystkich dotychczas odkrytych naturalnych substancji, które nie zawierają azotu a są glukozą. Jednak jeden z badaczy napisał w dokumencie towarzyszącym swoje komentarze: "stewiozyd nie jest drogą do przyszłości ludzkości, jako słodzik", ponieważ "jest nie do pomyślenia, jak stewiozyd może przetrwać ekonomicznie w porównaniu z tanią, nieszkodliwą (!!!) oraz ugruntowaną substancją słodzącą, jak sacharyna." W obliczu takiego komentarza, możemy podważyć faktyczną nieszkodliwości i "nieszkodliwości" nowoczesnych syntetycznych słodkich składników spożywczych.

1954 - Po raz pierwszy uprawa stewii w szklarniach rozpoczęła się w świecie. Pierwszymi zaczęli uprawiać jej Japończycy.

1969 - 1971 - Naukowiec Sumida Tetsuja jest wysłany przez rząd japoński do Instytutu Rolniczego w północnej Brazylii, gdzie ma się uczyć mocy stewii, jej słodyczy i bogactwu smaku. On wysyła nasiona stewii do Japonii i zostaje odpowiedzialną osobą za uprawy stewii w regionach Japonii. W ciągu tych lat, Ministerstwo Rolnictwa, Leśnictwa i Rybołówstwa Japonii wspiera program ściągnięcia stewii z Paragwaju. Japończycy nazywają to "zielona rewolucja".

1971 - Chiński naukowiec dr. Tei-Fu Czen był wysyłany do Paragwaju, gdzie zainteresował się stewią tak bardzo, że poprosił o pozwolenie na osiedlenie się na dłuższy pobyt. Nie chemiczna metoda ekstrakcji z roślin była przeprowadzona według metody starożytnych manuskryptów chińskich cesarzy, która staje się metodą ekstrakcji stewiozydów ze stewii. Wynikiem tego było to, że stewiozyd utracił swój niepożądany kolor i gorzki smak liści stewii.

Po tym jak dr. Czen rozpoczął jego badanie, w Japonii już było rozpoczęte masowe stosowanie stewii do słodzenia owoców, suszonych owoców, owoców morza, mięsa, ryb, sosu sojowego, soków owocowych, napojów bezalkoholowych, mrożonych deserów, gum do żucia i niskotłuszczowych non-kalorycznych pokarmów.

70-te lata. Liczne badania toksykologiczne w Japonii doprowadziły do ​​masowego stosowania stewii i produktów z jej zawartością w diecie. Z tego powodu, dziś najbardziej zbadane i udowodnione żywności na świecie są stewia i spirulina. W każdym badaniu nie zaobserwowano toksycznego wpływu stewii na ludzkie ciało.

1975 - Pierwsze nowoczesne badanie stewii przeprowadzono przez Haruo Akasza i jego kolegę Joko Jama kosztem Tama Biochemical Co. Testy byli podzielone na 3 części: wpływ na funkcje rozrodcze, krótko- i długoterminowych skutków. Pierwszą część badań przeprowadzonych w okresie ciąży na zwierzętach, nie wykazywały żadnych nieprawidłowości w rozwoju. Zaobserwowano krótkotrwałe oddziaływanie na psychikę osoby w trakcie testów. Raporty o długoterminowe skutki stwierdził: "Podczas eksperymentów, zużycie nawet 5 kg stewii nie powoduje w ciągu dnia do wszelkich działań niepożądanych u zwierząt."

Innymi słowami, Stewia jest bardzo przydatna dla żywności i nieszkodliwa ze wszystkich stron, czego nie można powiedzieć wobec sacharydów. Wyniki te zostały potwierdzone przez dalsze badania w Korei, Japonii, USA.

1977 – dr. Berthold Hohmann napisał w swojej publikacji "Przegląd niemieckiej żywności”: „Według Lewajsa żadne szkodliwe skutki uboczne tej substancji (stewiozyd) u zwierząt i ludzi nie są przestrzegane."

1979 - Pierwsze badanie potencjalnej mutagenności stewii zostały przeprowadzone w imieniu rządu japońskiego w centrum bezpieczeństwa leków i żywności. W trakcie badania wydobyty ekstrakt z liści stewii (stewiozyd) był testowany na 4 rodzajach bakterii. Test okazał: "brak indukcji mutacji bezpośrednich lub metabolicznej aktywności."

W 80-tych latach w ZSRR powrócił do badan stewii. Zgodnie z decyzją Rady Ministrów został przyjęty i finansowany program dostosowania stewii do warunków klimatu umiarkowanego. Przede wszystkim milo to zadanie rozwijać żywność dla astronautów, służb specjalnych, okrętów podwodnych, nomenklatury. Został przydzielony budżet o wysokości 4 miliardów rubli (około 4 miliardy 200 milionów dolarów) na rzecz rozwoju techniki rolniczej, rozwój technologii produkcji pochodnych stewii i jej wdrażania w przemyśle spożywczym. Realizacja programu została przeprowadzona w ramach "tajne". Doświadczenia adaptacyjne przeprowadzono we wszystkich republikach związkowych, ale prawdziwy rozwój tego tematu był tylko na Ukrainie.

W 1980-h latach w celu badan na plantacjach stewii w ZSRR byli uprawiane i zbierane dziesiątkach ton słodkich liści.

1981 - Japonia, z ponad 2000 ton rocznego zużycia stewii, wyprzedza producenta i dostawce sztucznych słodzików, globalnego monopolisty - NutraSweet (Monsanto). Jedna trzecia spożytej stewii w Japonii jest produkowana w kraju, a pozostałe dwie trzecie pochodzą z Chin, Tajwanu, Korei, Brazylii i Malezji.

Japonia stała się drugą ojczyzną stewii. 90% zbiorów światowych suchych liści stewii są wykorzystywane w kuchni japońskiej. Oni mają na to bardzo dobre argumenty - wyniki badań japońskich laboratorium biochemicznych i wnioski wysuwane przez naukowców i badaczy na całym świecie.

1982 - Podczas eksperymentu w ciągu dwóch tygodni, zespół badawczy z Illinoisu potwierdza, że dla myszy, którzy zużywali 2 gramy stewiozydu dziennie na 1 kg masy ciała, to nie mięło wpływu na zdrowie i samopoczucie.

1983 - W drugim badaniu (po 1979) badanie potencjalnej mutagenności stewii odbywa się w centrum bezpieczeństwa biologicznego PZH Nauki w Tokio. W sumie 190 syntetycznych i 52 dodatków do żywności naturalnych byli sprawdzone, wśród których był 85% wyciąg z liści stewii. W tym teście, sześć gatunków bakteryjnych testowano pod kątem działania mutagennego. W dawce 12 mg na 1 ml ekstraktu ze stewii odpowiadała ich chlorofilu mutagennemu lub ekstraktu waniliowemu.

1986 – Oficjalnie w Brazylii ekstrakt stewii został dopuszczony, jako substancja słodząca.

1987 - Ukraińskie naukowcy przekazali technikę rolniczej uprawy i materiał do sadzenia stewii do Uzbekistanu.

1990 - Na 9-m Sympozjum Świata na cukrzycę i długowieczności, stewia została nagrodzona złotą nagrodą, jako roślina, która działa w celu podniesienia poziomu bioenergii ludzkich możliwości oraz promowania aktywnego sposobu życia aż do późnej starości.

1991 – Komisja Stewii zastała sformowana przez Amerykańską Asocjacje Trawnych Produktów.

1991 - Ukraińskie naukowcy przekazali technikę rolniczej uprawy i materiał do sadzenia stewii do Rosji.

1995 - FDA pozwoliła na wykorzystanie stewii jako suplementu diety.

1997 - Pentagon całkowicie zastąpił cukier stewią w diecie amerykańskiej armii

2000 – Wydział Endokrynologii i Metabolizmu Szpitala Uniwersyteckiego w miejsce Aarhus, w Danii opublikował sprawozdanie na temat pozytywnego wpływu stewiozydów na komórki trzustki.

Od 2004 - Eksperci firmy Cargill i Coca-Cola zaczęli oceniać bezpieczeństwo składników liści stewii. Przez cały ten okres aż do dzisiaj oni korzystają z konsultacji czołowych światowych naukowców.

2004 - Eksperci SOZ zatwierdziła stewię jako dodatek do żywności.

2006 - Światowa Organizacja Zdrowia, w oparciu o liczne badania, potwierdziła bezpieczeństwo stewii.

2007 - Stewia została wpisana w Codex Alimentarius, co świadczy o zgodności z międzynarodowymi normami bezpieczeństwa.

2008 - Coca-Cola opublikowała badania, które wyraźnie określili bezpieczeństwo stosowania stewii oraz możliwość ogólnego użytku, jako substancji słodzącej w żywności i napojach.

2008 - Największe na świecie producenci Coca-Cola i PepsiCo uruchomiły produkcje na bazie ekstraktu ze stewii.

2008 - We Francji, producent Coca-Cola rozpoczęła produkcję napoju Fanta na bazie stewii.

2008 - W Szwajcarii ekstrakty stewii są dopuszczone, jako dodatki do żywności.

2008 - Rozpoczęto powszechne stosowanie stewii w Australii i Nowej Zelandii.

2010 - Europejski Urząd Bezpieczeństwa Żywności wydał decyzję w sprawie bezpieczeństwa glikozydów stewiolowych, jako dodatku do żywności w europejskim przemyśle spożywczym. W związku z tym Unia Europejska formalnie przystąpiła do ​​Światowej Organizacji Handlu i do Urzędu USA (Food and Drug Administration), który wcześniej zadecydował rozpocząć stosowanie stewii, jako składniku w przemyśle spożywczym.